M'eu-mar por Xan Vieito

M'eu-mar é unha comunión entre o mar e o artista, entre o artista e o mar, a través do tempo e do coñecemento mutuo. O mar exprésase a miúdo de distintos xeitos, segun lle vai a vida. Durme, brinca, chora, rie, ama, berra, alporízase, ….ou reláxase pracidamente ó atardecer. Nos tempos longos, si é que o tempo existe, dálle tempo a facer fermosos traballos de deseño sobre vellas cunchas as que se lle escapou a vida, transformándoas e dándolles unha vida nova. Entre outros dalle tempo tamén a desenrolar fermosas esculturas xa sexa no fondo para disfrute dos seus seres queridos ou na costa, rachando ou polindo a rocha. Pero é nos tempos curtos, nos tempos das mareas, cando ó mar lle gusta conversar, cando manifesta a súa capacidade artística a quen sabe entendela, cando debuxa, pinta ou esculpe sobre a area ou sobre a rocha. Liñas, labirintos, nubes, árbores, inmensas fragas son o mesmo tempo xogos e anceios do mar. O único que pode facer o artista ante tanta marabilla e só extasiarse, facer a sua achega persoal e tentar amosarllo ó mundo. O mar cóntalle cousas ó artista i este cóntalle cousas ó mar. O vello caparazón dunha cuncha ou unha sinxela pedra sírvelles a ambos para acadar un diálogo agarimoso no que se entrelazan os sentires do mar e do home, no que ámbolos dous disfrutan, no que o mar é artista e o artista é mar. M-eu-mar é, en síntese, unha obra teatral en tres actos na que se amosa o camiño percorrido polos dous para acadar esta comunión artística. No acto primeiro o mar conversa co artista nos tempos curtos, decora o escenario con fermosos debuxos e baixorrelevos i entrégalle ó artista unha vella cuncha traballada a través do tempo. No acto segundo o artista dialoga co mar a través da cuncha ou dunha pedra dándolle vida a unha fábula, a un conto, a un poema. No acto terceiro a fábula, o conto, o poema volven ó mar i este sorrí de ledicia co agasallo. Péchase o pano…

M'eu-mar

riscando liñas na area

labirintos imposibles

camiñas co paseante 

xogas con el a ser libre 

engaiolas ao poeta 

sometes ó mariñeiro 

pintas estrelas douradas 

nas longas noites de aceiro 

es un rei encadeado 

na túa peceira ilustre 

con abismos insondables 

con ondas de amor nos ubres 

todos te escoitan meu mar 

mais ninguén fala contigo 

eu non souben que era mar 

ata conversar... sentindo 

os tempos curtos das augas 

os tempos longos durmidos 

contigo... eu mar... contigo